Stipt nege

Stipt negen vertrekken we bij 5C en weinig wind bij de Spar: Wiebe, Coen, Willem, Rocus, Arre, Pieter, Roel en mijn persoon. Eerst hebben we nog afgesproken met Aart vd B, die met zijn racefiets ook aan de start is gekomen, bij het van der Valk hotel Arnhem vlakbij Papendal. Omdat het waarschijnlijk een hele afstand gaat worden nemen we verharde wegen en fietspaden door de Veluwezoom. Er wordt vrolijk op los gekeuveld, twee aan twee naast elkaar. Het blijkt toch minder moeite te kosten over verharde wegen dan over onverharde. Eenmaal de A50 overgestoken begint eindelijk het echte werk. We gaan parallel aan de autoweg over zanderige paden richting Arnhem. Hier slaat het noodlot toe: de derailleur van Roel breekt af door een tak die niet zo aardig doet. We besluiten Roel nog een eindje te duwen, maar al snel belt hij Marlies om hem per auto op te halen. We nemen dus afscheid en vervolgen onze weg dwars door de bossen rond landgoed Groot Warnsborn. Het tempo zit er nu aardig in hoewel er soms wel een grote afstand is de tussen de eerste en de laatste van onze groep. Uiteindelijk bereiken we de koffiestop, alwaar Aart al aangekomen is. Wiebe kondigt onverwacht aan te tracteren omdat hij deze week jarig is. Dat vinden we geen slecht idee en we krijgen heerlijk gebak met echte slagroom, behalve Coen natuurlijk die voldoende heeft aan een boterhammetje. Na de stop gaan we eerst een stuk over de single track bij Papendal en rijden in een grote lus weer terug richting Papendal. De steile helling (19% volgens mijn VDO metertje) vlak voor het bereiken van de Amsterdamseweg wordt, zoals iedereen al verwacht had, het snelst genomen door Arre. En terug gaat het richting A50. Pieter die nog steeds last heeft van z’n rug en arm krijgt het moeilijk en begint te zwoegen, maar het is een doorzetter zoals wij allen weten. Willem zit steeds vooraan en gaat als een trein, en Rocus doet aan interval trainingen: dan weer vooraan en dan achteraan v.v., dus geen peil op te trekken. Aan Wiebe kun je niet zien dat hij een jaartje ouder gaat worden en Coen pedaleert altijd soepel dus ook nu. Eigenlijk kunnen we de volgende week al naar de Pyreneeën (of niet?). Ondertussen wordt het weer steeds beter, de zon begint erbij te schijnen en het is al 7C. Na de A50 stort Pieter echt in en neem ik samen met hem de kortste weg naar Ellecom. Het is ook wel goed geweest, want bij thuiskomst staat er bijna 70 km op mijn teller.