It giet oan, dat waren de woorden van Wiebe toen enkele desperate Bello-leden vroegen naar de status van het Schier-weekend op 8, 9 en 10 december 2017. Men vroeg dit omdat er een ruig-weekend aan zat te komen met veel wind, water en sneeuw. Ja, maar de boot van half één vaart niet. Wat doen we nu. Dan nemen we gewoon de boot van half tien, appte Wiebe. En natuurlijk die bikkels van Bello staan gewoon om 5 uur op om de boot van half tien te nemen. Wat een kanjers. Alleen Aart, hij moest nog werken en Henk, hij vond het te vroeg, namen de boot van half zeven.
Die vrijdagmiddag was er nog niets te merken van het ruige weer, sterker nog ze hebben veel zon gezien.Wiebe had ons al prima ingedeeld en heeft de verschillende culturen bijeengebracht in drie tweepersoons slaapkamers, Pieter sliep in de woonkamer. Dit als voorbereiding op het moment-supreme, zaterdag 9 december, de zaterdag van het ruige weekend.
We zijn ’s-morgens eerst bij Martin langs gegaan om onze strand-bikes, de zgn Fatbikes, op te halen.
Martin komt ook uit Dieren en helpt ons ieder jaar voortreffelijk.
We zijn via Scheepstrapad en Bospad naar Strandpaviljoen De Marlijn gefietst, alwaar we moesten wachten op Pieter, want die had materiaalpech. Na de koffie gingen we met flinke westenwind het strand op richting de Oostpunt. Daar zijn we om verstandelijke redenen niet aangekomen; we moesten ook nog terug en het water kwam al vrij snel op
Wat daar zwaar was, vooral voor de zwaardere bikers, waren de mui’s. Verraderlijk breed en diep en natuurlijk erg nat er voor en erna. Daar zuigt ook een Fatbike zonder profiel zich lekker vast. Maar met behulp van windvangers, bedankt, heeft ook hij het gehaald. Na de koffie zijn we via het kronkelpad en het Cornelis Visserpad uitgekomen in het dorp nabij de vuurtoren.Vanaf de Noordertoren zijn we naar beneden gereden naar de Noordzee en wilden via het strand, met de westenwind in de rug naar De Marlijn.
Dit ging in het begin goed, maar de zee was toch al aardig opgekomen, hoogwater om half twee, dus we werden naar de begroeiing gedrukt. Daar kwamen we weer de gevaarlijke muien tegen en dat werd Wiebe fataal. Hij dacht dat de plas ondiep was, maar dat viel lelijk tegen. Het gevolg was een heftige val, over het stuur en met de snuit in het zand. Hij stond op met een dikke bloedende lip en één of twee gekneusde ribben. Voor Wiebe betekende dat “Einde” fietsweekend Schier en veel pijn. Hij bleef wel bij ons. We hebben het strand bij Noderstraun verlaten.
Toen wist Pieter nog wel een mooi binnen weggetje door het Nationaal Park Schiermonnikoog, daar waar nomaliter de Spaanse Sayaguesa runderen en Exmoor pony’s lopen, de reddingsweg.
Dit was wel het natste pad wat hij kon vinden en we waren dan ook blij dat we het Joh. De Jongpad weer hadden bereikt. Tijdens deze tocht hebben we voor het eerst enkele winterse buien gehad, maar geen regen. Via het bunkermuseum Schlei en het Scheepstrapad kwamen we langs de camping Seedune in het dorp. Daar hebben we enkele gebouwen en straten gezien, o.a. het schelpenmuseum Paal 14. De moeite waard.
Na een sauna en rusttijd hebben we ons omgekleed voor een heerlijk diner bij restaurant Ambrosijn; ook dat is een vast onderdeel van het Schier-weekend.Toen was de ruige zaterdag al weer om.
Zondagmorgen hebben we een tocht gemaakt die liep in eerste instantie naar de Westerplas. Daar zijn we gekomen over de bevroren ondergrond en verraderlijke gladde fietspaden, o.a. het Minne Onnespad. Daar geweest bij de wildobservatie schuilhut. Een mooie buizerd van dichtbij gezien.
Via het westerduinenpad, het vuurtorenpad en het bospad kwamen we weer uit bij Martin. Daar hebben we onze fietsen weer ingeleverd. De 80/65 km zat erop.
Schiermonnikoog is vanuit het westen gerekend het vijfde bewoonde Nederlandse waddeneiland en behoort tot de provincie Friesland met een oppervlakte van 199,1 km².In het appartement van Pieter in Vitamaris zijn we al 12 jaar te gast en hartelijk welkom. Pieter namens alle Bello-bikers van 2017 weer hartelijk dank. Iedereen heeft zijn corvee weer gedaan, maar één springt eruit en dat is Meindert. Die presteerde het toch maar iedere morgen weer een fantastisch ontbijt klaar te zetten. Meindert dank je wel.
Om half twee pakten we onze retourboot; iets vroeger als anders, maar het ruige weekend komt er dan toch aan. We hebben erg veel sneeuw en gladheid gehad onderweg naar huis, maar om half zeven heeft iedereen geappt dat ze het weer gehaald hebben.Nederland onder de sneeuw en wij drie dagen in de zon. Het was voor deze hedonistische groep een geweldig weekend; af en toe even wachten, omdat de oude kwaal van zuigende wegen en flauwe hellingen nog steeds niet beslecht was, althans bij een enkele.
Dank aan Wiebe-Pieter-Rijck-Rocus-Meindert-Aart-Henk.