Vorige week hebben Roel en Willem zonder mij gezwift in de bergen en mijn achterstand werd vandaag pijnlijk zichtbaar. Samen te vatten in het in Bello kringen bekende begrip “hekkensluiterschap”.
Ik had een aardige tocht van een uur door een virtueel Provence annex Bretagne uitgezet, met weinig hoogtemeters en geen steile en lange beklimmingen. Ideaal terrein dus voor onze eigen Tom Boone, alias Roel, maar ook Willem, de colverslinder, bleek in zijn element. Kort en goed, de jongens hebben me uitgekleed en afgedroogd. Ik probeerde bij de start het tempo kalm te houden, een verantwoorde warming up dacht ik, maar dat was onbegonnen werk, de oudere jongere honden werden direct ongeduldig en gingen me na een paar minuten al voorbij met waanzinnige wattages, veelal boven de 250 en snelheden van tegen de 40 km/u. Idioot en onverantwoord voor onze leeftijd. Ik kon het nog even bijhouden, maar het was geen doen. Af en toe hielden ze meewarig even in om mij bij te laten komen maar ik had het gevoel dat er lood en/of pap in mijn benen zat zodat ze al weer snel uit het zicht verdwenen. Kortom, het ging niet best, en heb me er maar bij neergelegd, en gepoogd nog wat plezier te beleven aan de mooie omgeving met meanderende beekjes, pittoreske dorpjes met rustieke haventjes, en lavendel- en zonnebloem velden, aquaducten met hier en daar een Frans chateau.
Op de laatste 10 km begon de weg te stijgen, de aanzet van de beklimming van de in de verte al opdoemende Mont Ventoux, maar gelukkig werd mij die mij bespaard, we sloegen tijdig af voor een korte slotafdaling. Toen ik na een uur lijden bij de finish aankwam stonden de anderen daar braaf maar veelzeggend zwijgend op me te wachten. Opgelucht drukte ik op de “finish the ride” knop. Snel aan de borrel!