Let je even niet op en wordt je dank zij het gooien van een 3 aangewezen als winnaar. Tja, natuurlijk is de kans groter dat je zoiets overkomt naarmate het aantal deelnemers kleiner is.
We zijn maar met z’n vieren, Jan, Willem, Pieter en ik. De opkomst is de hele maand november al niet hoog, dus het is eigenlijk ook geen grote verrassing dat ons clubje zo klein blijft rond de klok van 9. De inmiddels traditionele voor Wiebe bedoelde whatsapp legt al meteen het koffieadres vast: Victoria.
Het bos ligt er natuurlijk prachtig bij met die mist gisteravond en vannacht, alles is wit. De temperatuur 4 graden onder nul, praktisch geen wind en zonovergoten. De mist is geheel verdwenen.
Het begin gaat over de mountainbike route die er zelden zo mooi bij zal liggen als vandaag. Alle paden rollen lekker weg, nergens staat water, soms zijn er wat plekken ijs. Wij kunnen dus een behoorlijke snelheid ontwikkelen, maar houden toch enkele malen bewust halt om de prachtig witte natuur te bewonderen.
Ondertussen zakt de temperatuur alsmaar verder onderuit, tot minimaal -8 graden. Dat levert koude vingertoppen op, maar door het gebrek aan wind hebben we het verder eigenlijk in het geheel in koud. Aangekomen bij Victoria zit Wiebe ons al op te wachten. Stoer hoor om geheel in je eentje op de fiets te springen.
Dit keer wordt er koffie (verkeerd) en appeltaart (met/zonder slagroom) en een maal geen appeltaart besteld. De appeltaart is weer helemaal ok, na de teleurstellende ervaring van een aantal weken geleden. De pauze is zoals altijd gezellig, wereldproblemen komen niet aan de orde.
Op de terugweg fietst Wiebe een eind mee door het Deelerwoud, maar kiest daarna zijn eigen tempo. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot -2 graden en zal nog verder stijgen tot boven 0. Uiteindelijk komen we tussen Laag Soeren en Dieren het bos uit en leggen we over het asfalt het laatste stuk af.