Verslag GBBT 2019 Etappe #5, Villablino – Corias (Cangas del Narcea) (Arne)
____________________________________________________________________
Na een goede nacht in het wat stadje Villablino gebruiken we daar om 08:00 scharp het ontbijt in Hotel La Branina. Een speciale waarschuwing bij de toegang tot de eetzaal vertelt ons dat we er wel mogen ontbijten maar geen broodje mogen smeren om mee te nemen. Ik kijk goed om me heen wanneer het een veilig moment is om toch te zondigen, en doe wat ik elke dag doe, ik pak twee snee bruin brood en een lekker lapje kaas ertussen, stop het in mijn plastic zakje, frommel het weg en verlaat zonder gele kaart de eetzaal. Tijd om de fiets te pakken, de bus in te helpen laden en klaar te gaan staan voor vertrek. Het broodje blijkt ergens in de loop van de dag prima van pas te komen.
Maar nu over de tocht van vandaag. Het weer is werkelijk schitterend en de tocht ziet er bijzonder goed en ook wel ontzag inboezemend uit. We beginnen welliswaar op 1000 meter en eindigen uiteindelijk op 350 meter, maar om daar uit te komen na de geschatte 126 kms. moeten we wel een geschatte 2380 hoogtemeters bedwingen, die prachtig verspreid over de dag zijn uitgesmeerd over maar liefs 5 echte toppen, en daarnaast nog een heleboel extra tussen-klimmetjes. Het ziet er op papier echt geweldig uit, maar zal zeker niet gratis zijn, ook vanwege de te verwachte temperaturen.
Na het stadje Villablino uitgekoerst te zijn beginnen we na plm. 5 kms. aan de eerste col, de Puerto de Cerredo van 1359 m. Een heerlijk colletje om mee te beginnnen, hij loopt goed en gelijkmatig op met uiteindelijk maximaal 5 % en is eigenlijk al weer voorbij voorbij voordat we het echt door hebben.
Er is wat onduidelijkheid in dit verder heel lege en overigens prachtige deel van Asturias waar we mogelijk koffie kunnen drinken. Eerst zou dat al gelijk na deze intro-col zijn maar dat is eigenlijk te snel. Dus we besluiten de korte, op papier felle Collada Trabau erbij te pakken en dan verder te kijken waar de eerste de beste koffiestop zich voordoet. Deze C.Traubau is inderdaad even anders, op zich maar 4 kms. lang, maar wel met een sectie erin van 9 a 11 %. Het vernijn van deze dag zit er mogelijk in dat je in de eerste 55 kms. vier cols te verstouwen krijgt, die allemaal op hun eigen manier prachtig, pittig, niet te lang maar wel serieus zijn, dat je dan een kleine 25 kms. afdaalt, en dat dan op het heetst van de dag de prachtige maar onverbitterlijke Pozo de las Mujeres Muertas voor je klaarligt, maar daarover zo meer.
Het zoeken en vinden van de koffieplek was een typische Winnie de Pooh actie. Dit is een werkwijze die deze honing lievende beer in al zijn avonturen veel toepast, namelijk: ……. laat je leiden door een mengeling van nieuwsgierigheid, intuitie, niet primair alles willen weten maar min of meer onbewust focus op (aan-)voelen, en kijk dan met een geheel open mind wat dat oplevert voor jou, Piglet en de rest van je vrienden. Tussen de dorpje Sisterna en Llanelo viel ''het kwartje van Pooh''. We reden langs een hotel – restaurant, maar dat bleek duidelijk dicht te zijn en het zag er ook niet uit dat het snel open zou gaan. Echter er was een hoopgevende aanwijzing, het koffiezet apparaat, dat Pooh en Roel (Piglet) door de ruiten van het gesloten etablissement zagen leek al wel aan te staan, er gingen op het apparaat lampjes aan en uit en dit maakte Pooh enthousiast en hoopvol dat er toch iets goeds van moest komen. Min of meer intuitief vond Pooh de ogenschijnlijke hoofdingang van het hotel aan een hoger gelegen straat, hij belde onbevangen aan, er verscheen een aardige mevrouw, hij probeerde zijn steenkolen Spaans op haar uit, vertelde haar dat er beneden 14 (quatorse) cyclista Hollandese graag haar koffie wilde drinken, …… en de rest is historie. Het bleek een fantastische plek te zijn, compleet met een ongevraagde refill van de kopjes door deze lieve mevrouw en manden met galetta's (cakejes).
Na deze stop hadden de mannen weer zin in een colletje en dat lag voor ze klaar in de vorm van de col na de afslag bij Villaoril. Dit bleek een col te zijn die er op papier veel vriendelijker uitzag dan wat we in werkelijkheid aantroffen. De stijgingspercentage van 2, 3, 4, max. 5 procent hoorden waarschijnlijk bij een andere col. Het bleek een lelijkerd, serieus stijl, en inmiddels was het ook echt heet. We werden beloond met een weergaloos mooie terugblik om het gebied rond Sisterna. Het leek wel een stilstaande roltrap, die we beklommen hadden !
Nu mochten we de vierde kleine col gaan doen, bij Torga op kms. 54. Daarna zouden we doorrijden tot plm. kms. 77 (!) alvorens lunch en rust te krijgen, althans dat was het plan, maar gelukkig vond Theo een prachtige lunchplek, kort na het gehucht Busante, met schitterend uitzicht, schaduw en een meesterlijke lunch, compleet met pannekoeken. Wat hebben wij het getroffen met hem !
Daarna kwam de uitzonderlijk mooie kilometers lange afdaling en vervolgens de aanloop naar de laatste col van de dag, de Pozo de las Mujeres Muestras. Op papier een col inclusief aanloop van bruto zo'n 17 kms., maar uiteindelijk netto een col van 12 kms. echt klimwerk. Maar wel hard werken. Het verloop van de col is heel mooi verdeeld in vier stukjes, eerst een stijl stuk van plm. 3 kms., daarna een wat vlakker stuk van 3 kms., daarna gaat het weer stijler, ook 3 kms., en daarna afvlakkend de laatste kms. naar de col. Dit soort col rij je makkelijker als je ze ziet als meerdere kleine cols die zonder onderbreking achter elkaar liggen. Het zag er echt prachtig uit, en in een zeer bijzonder bijna minimalistisch landschap liet ik mij op de muziek van Clapton en Lennon omhoog dirigeren. Maar de killer zat natuurlijk in de onvebiddelijke hitte, gecombinerd met stukken van behoorlijk boven de 9 % en slechts een enkel moment de kans even in een stukje schaduw te rijden. Het kwam allemaal goed, iedereen kwam boven en we hadden daar een mooie (lange) break, met veel water, bananen, en de uitstekende zorg van Theo.
Toen restten ons nog de rit naar het spetterend mooie Parador Hotel. Al met al een stuk van 30 kms. Deze werd ondanks de drukke weg en de vemoeienissen bij iedereen (Godzijdank) zonder kleerscheuren afgelegd en we kwamen als 1 peloton aan in Cangas del Narcea. Daar volgde de verbazing over de totale grandeur, de aardige bediening en de geweldige eetzaal en een goed diner. We zijn zeer bevoorrechte lieden !
Al met al een geweldige dag, deze dag 5. Mischien wel de mooiste !
Met grote dank aan de route masters Ferry en Harry voor deze prachtige route en onze onvolprezen ''soigneur – chauffeur – man of all trades'' Theo.
Arne
