Bello ‘s, Alice heeft mij gevraagd om via dit verslag jullie allemaal, en ook de aanwezige Bello-vrouwen, heel hartelijk te bedanken voor het organiseren van, en meefietsen met, de Coen Memorial. Ondanks dat het ontmoeten van de Bello ’s in de haar ook zo vertrouwde Bello-kleuren de nodige emoties oproept, heeft ze het heel erg gewaardeerd. Maar gelukkig heeft het meefietsen van de Bello-vrouwen haar ook de nodige vrolijkheid gebracht.
Een Bello-rit met twee gezichten.
Tijdens de koffiepauze zei Pieter tegen mij dat “was besloten dat ik het verslag moest schrijven.” Maar dat liet ik mij niet zomaar aanleunen en stond op de gebruikelijke dobbelsessie. Dat Pieter zijn dobbelsteen zo gemanipuleerd heeft dat ik toch de eer in de wacht sleepte om dit verslag te schrijven, maakt hem verdacht. Die verdenking kan misschien ook worden doorgevoerd naar zijn sterkte optreden tijdens onze wekelijkse fietstochten. Hij kan niet wachten tot hij op kop komt en gaat er dan als een speer vandoor. Toch maar eens onderzoeken of er een motortje in zijn fiets zit.
Het was fijn dat er 11 Bello ’s waren komen opdagen om deze Coen Memorial mee te fietsen. Zelfs het Westen met Harry en het Zuiden met Frank waren present. Uit het Oosten waren de Bello ’s Ton, Jan, Arne, Ferry, Pieter, Ruud, Meindert, Roel en Wiebe van de partij. Verwarmend waren de reacties op de Bello-app van Bello ’s die niet aanwezig konden zijn. Rocus, die een kaarsje opsteekt voor Coen, Arre, in gedachten bij jullie en Coen, Willem, die denkt aan de fijne vriendschap met Coen en Maarten die zijn herinneringen aan Coen koestert. Ook onderweg werd gesproken over de tijd dat Coen ons vergezelde. Zijn talenten, gebruiken en fratsen. Zijn altijd brede glimlach, immer optimistisch en zijn verbondenheid met en inzet voor Club Bello. De Coen Memorial is, hoe verdrietig ook om het feit dat Coen er niet meer is, een mooie gelegenheid om hem in gedachten te houden.
De gebruikelijke beschouwingen ( waar komt de wind vandaan, waar gaat het wel en niet regenen ) voor vertrek van de zondagsritten konden deze keer achterwege blijven. Ferry had de route gemaakt die werd gefietst. Een vlakke rit van ca. 75 km. met na ca. 65 km. de koffiestop. Een rit die ons van Dieren aan de Noordzijde van de IJssel via de binnenlanden naar Deventer voerde en van Deventer naar de koffiestop door de binnenlanden aan de Oostzijde van de IJssel. Los van een op hol geslagen Garmin van routemaker Ferry, waardoor Harry corrigerend moest ingrijpen, en een aanlopende rem van Wiebe die door Harry ( kan die Bello niet iedere week mee fietsen? ) werd hersteld, deden zich geen bijzonderheden voor. De mannen vooraan schuwden het kopwerk niet, het weer bleef meewerken en de aankomsttijd werd bewaakt door versnellingen en vertragingen door te voeren. Met als resultaat dat de Bello ’s precies 2 minuten voor de afgesproken tijd van 11.00 uur bij De Gouden Leeuw in Bronkhorst arriveerden.
De vrouwen ( Alice, Marlies, Melien, Pia en Renée ) waren natuurlijk weer aan het “ miepen “ geweest met als gevolg dat ze “twee minuten over tijd” waren. Van een insider hoorde ik dat ze het reuze gezellig hadden gehad. Ja, er gaan zelfs stemmen op of dit soort van ontmoetingen niet nog eens een keer op de agenda kan worden gezet. Waar dan een grotere deelname van de Bello-vrouwen best wel fijn zou zijn. Wel Bello’s, een mooi onderwerp voor de komende Bello-ALV.
De versnaperingen in De Gouden Leeuw waren van een kwaliteit die van een dergelijk etablissement verwacht mag worden. Met als hoofdgerecht koffie met appelgebak mét en steeds meer zonder slagroom.
De kosten werden deze keer gedragen door Arne, Jan en Ton, die allen de afgelopen tijd jarig waren geweest. Onderweg werd voor deze mannen een stop ingelast en werd hen het gebruikelijke “ Lang zullen ze leven, hoera, hoera, hoera " toegezongen.
Na de koffie werd met het “Bello-mixed team” via Steenderen de weg naar de thuisbasis ingezet. Met een begrenzing van de snelheid tot het maximale vermogen van de deelnemende E-bikes. De pont in Olburgen fungeerde voor de Bello ’s als een uiteen barstende zeepbel. Er werd geen tijd genomen om even afscheid van elkaar te nemen. De Bello ’s fladderden alle kanten uit. Dat had, zeker aan het eind van deze rit, beter gekund. Ook een ALV-punt misschien.
Maar al met al een memorabele fietstocht waar we met z’n allen onze overleden vriend Coen op een mooie manier hebben kunnen herdenken.
