Bello doet A.D. 2010 een LBLletje.
Op een zon- en (zeer kortstondig) regenovergoten zaterdag 14 augustus 2010 rijdt Bello Luik Bastenaken Luik. Maar er was meer.
"Nederland vergrijst", zei Roel in de Pyreneeën en dat was niet erg. Ja Nederland vergrijst en werkt niet meer zo lijkt het wel.
Vrijdag middag was het grootste deel van de groep al gearriveerd voor een voorproefje. Wiebe,Rocus, Fred, Frank en Arne
waren vrijdag middag 15.00 al paraat in Valkenburg. Een tochtje in het veel bezongen Limburgse land, onder leiding van
wegkapitein Frank, maakte ons vertrouwd met de breedtegraad en wisselende hoogtes en hellingen.
We deden ons daarna tegoed aan een uitgebreid buffet in het hotel, zodat het morgen aan de benodigde caloriën niet zou kunnen liggen.
Buffet, drankjes tegen plastic fiches, en nog live muziek toe! Een geweldige entertainer (voorbeelden van zijn conference : André Lazerus en Jullie moeten zingen en ik vedien dan het geld) overgoot de zaal met zijn stem en een geheel elektronisch gegenereerd orkest.
Nadat wij gelaafd waren, kwamen aanvullend Ton Pieter Coen en Arre aan in het hotel.
Na een hartelijke begroeting en een drankje was het bedtijd. Want Wiebe had zoals gewoonlijk de logistiek van het ontbijt geregeld.
Zes uur aan het ontbijt en half zeven op weg naar Luik.
Ongeveer kwart over acht gingen Wiebe, Ton, Rocus, Pieter, Fred, Frank, Coen, Arre en Arne op weg. De gehele dag zou redelijk probleemloos verlopen wat betreft de techniek; geen platte band slechts Frank had eenmaal een ‘afloper’. Geen band maar een ketting.
De opmerkelijkheden op een rijtje:
Allen inclusief Pieter konden het tempo volgen.
Fred en Arre bleven in het begin enigzins in de achterhoede. Nadat de chemische motor van Arre voldoende endorfine
had aangemaakt reed hij weer volledig mee en hing ondergetekende (nee: bovengetekende) aan het elastiek.
De Wanne werd met elegance genomen. De nieuw opgenomen Stockeu werd door Bello voor het eerst gereden.
Deze puist maakte wellicht een nog meer blijvende indruk dan de later nog te bedwingen Redoute.
Inmiddels had Pieter ons al na 50 km tot koffie drinken gedwongen en Ton ons daar op getrakteerd. Immers hij was enkele dagen
daarvoor weer dichter bij het renteniers leven gekomen (Zie ledenlijst met informatieve betreffende kolom).
Toen de groep soep wilde nuttigen bleek Coen al vooruit te zijn gesneld. Die hebben we niet meer gezien, zij het dat hij in Luik toch maar op een chauffeer heeft gewacht om weer thuis te komen.
Op temperatuur en tempo gekomen fietsspieren, én een regenbui sloeg de groep verder uiteen. Frank gaf Fred een shortcut aan die beiden in de regen volgden.
Een beetje (te) laat lukte het Fred Wiebe te informeren over zijn whereabouts. Op de Redoute kwam de groep, min één, weer bijeen.
De laatste km’s werden in redelijk tempo naar Luik afgelegd.
Een geslaagde dag, een goede training voor de Alpen. Iedereen weet weer waar hij staat na globaal 2800 hoogte meters.
Tot zover alle niet zo relevante informatie. Zoals zo vaak is het niet gezegde veel belangrijker.
Begonnen kan worden met de mededeling dat ronkende gemiddelde snelheden niet kunnen worden genoemd. Dus laat ik dit ook maar.
Verder is ook niet toegelicht waarom Bello een LBLletje en geen LBL heeft gereden.
Er is ook niet of nauwelijks gesproken over deze degradatie van de Bello ambities. Ik meen dat de geschiedenis zeker 10 LBL-tochten telt.
Dit keer slechts de 170 km met overdag alleen een enkele verwijzing naar de 245:
"Ik ben blij dat ik nu de 245 niet hoeft te rijden"
" Goh, we zitten nu op 120 als we de 245 zouden rijden zitten we nu pas op de helft".
Als ik de sfeer enigzins heb kunnen aanvoelen dan is bij Bello de 245 uit de gratie.
De tocht is volledig naar Bello traditie op geweldige wijze afgesloten: ‘Seriedouchen’ in het hotel en een goede chinees om
het lichaam op voedingsniveau te brengen voor de teruggreis.
Vermoeid met nog een mooie drie kwartier oponthoud bij ‘Op weg naar Beter’, maar tevreden thuis aangekomen heb ik mij tegen tweeën nog te goed gedaan aan de krant en een cognacje.
Allen graag binnenkort tot ziens in Dieren op het Station voor de GBBT 2010.
"Nederland vergrijst", zei Roel in de Pyreneeën en dat was niet erg. Ja Nederland vergrijst en werkt niet meer zo lijkt het wel.
Vrijdag middag was het grootste deel van de groep al gearriveerd voor een voorproefje. Wiebe,Rocus, Fred, Frank en Arne
waren vrijdag middag 15.00 al paraat in Valkenburg. Een tochtje in het veel bezongen Limburgse land, onder leiding van
wegkapitein Frank, maakte ons vertrouwd met de breedtegraad en wisselende hoogtes en hellingen.
We deden ons daarna tegoed aan een uitgebreid buffet in het hotel, zodat het morgen aan de benodigde caloriën niet zou kunnen liggen.
Buffet, drankjes tegen plastic fiches, en nog live muziek toe! Een geweldige entertainer (voorbeelden van zijn conference : André Lazerus en Jullie moeten zingen en ik vedien dan het geld) overgoot de zaal met zijn stem en een geheel elektronisch gegenereerd orkest.
Nadat wij gelaafd waren, kwamen aanvullend Ton Pieter Coen en Arre aan in het hotel.
Na een hartelijke begroeting en een drankje was het bedtijd. Want Wiebe had zoals gewoonlijk de logistiek van het ontbijt geregeld.
Zes uur aan het ontbijt en half zeven op weg naar Luik.
Ongeveer kwart over acht gingen Wiebe, Ton, Rocus, Pieter, Fred, Frank, Coen, Arre en Arne op weg. De gehele dag zou redelijk probleemloos verlopen wat betreft de techniek; geen platte band slechts Frank had eenmaal een ‘afloper’. Geen band maar een ketting.
De opmerkelijkheden op een rijtje:
Allen inclusief Pieter konden het tempo volgen.
Fred en Arre bleven in het begin enigzins in de achterhoede. Nadat de chemische motor van Arre voldoende endorfine
had aangemaakt reed hij weer volledig mee en hing ondergetekende (nee: bovengetekende) aan het elastiek.
De Wanne werd met elegance genomen. De nieuw opgenomen Stockeu werd door Bello voor het eerst gereden.
Deze puist maakte wellicht een nog meer blijvende indruk dan de later nog te bedwingen Redoute.
Inmiddels had Pieter ons al na 50 km tot koffie drinken gedwongen en Ton ons daar op getrakteerd. Immers hij was enkele dagen
daarvoor weer dichter bij het renteniers leven gekomen (Zie ledenlijst met informatieve betreffende kolom).
Toen de groep soep wilde nuttigen bleek Coen al vooruit te zijn gesneld. Die hebben we niet meer gezien, zij het dat hij in Luik toch maar op een chauffeer heeft gewacht om weer thuis te komen.
Op temperatuur en tempo gekomen fietsspieren, én een regenbui sloeg de groep verder uiteen. Frank gaf Fred een shortcut aan die beiden in de regen volgden.
Een beetje (te) laat lukte het Fred Wiebe te informeren over zijn whereabouts. Op de Redoute kwam de groep, min één, weer bijeen.
De laatste km’s werden in redelijk tempo naar Luik afgelegd.
Een geslaagde dag, een goede training voor de Alpen. Iedereen weet weer waar hij staat na globaal 2800 hoogte meters.
Tot zover alle niet zo relevante informatie. Zoals zo vaak is het niet gezegde veel belangrijker.
Begonnen kan worden met de mededeling dat ronkende gemiddelde snelheden niet kunnen worden genoemd. Dus laat ik dit ook maar.
Verder is ook niet toegelicht waarom Bello een LBLletje en geen LBL heeft gereden.
Er is ook niet of nauwelijks gesproken over deze degradatie van de Bello ambities. Ik meen dat de geschiedenis zeker 10 LBL-tochten telt.
Dit keer slechts de 170 km met overdag alleen een enkele verwijzing naar de 245:
"Ik ben blij dat ik nu de 245 niet hoeft te rijden"
" Goh, we zitten nu op 120 als we de 245 zouden rijden zitten we nu pas op de helft".
Als ik de sfeer enigzins heb kunnen aanvoelen dan is bij Bello de 245 uit de gratie.
De tocht is volledig naar Bello traditie op geweldige wijze afgesloten: ‘Seriedouchen’ in het hotel en een goede chinees om
het lichaam op voedingsniveau te brengen voor de teruggreis.
Vermoeid met nog een mooie drie kwartier oponthoud bij ‘Op weg naar Beter’, maar tevreden thuis aangekomen heb ik mij tegen tweeën nog te goed gedaan aan de krant en een cognacje.
Allen graag binnenkort tot ziens in Dieren op het Station voor de GBBT 2010.